Boşa giden zaman ve paralar

Çoğunuz da aynı durum vardır. Bazen, zaman yaptığınız işe yetmez, bitmek bilmeyen görüşmeler, telefonlar, mail’ler... Bilgisayar başında geçen zamanlar, raporlar, projeler, sunumlar… Tuvalete gidecek zaman bulamazsınız. Stres üzerinizden hiçbir zaman gitmez, bunalırsınız, sıkılırsınız.  Bazen ise bu durumun tam tersi olur. Hiç işiniz olmaz. (Aslında ben bu iş olmaza inanmıyorum, iş her zaman vardır da (en azından yaratıcılığınız var) bazen çalışmak içinizden gelmez), çalışmazsınız, ayrıca ofise bağlanıp kalırsınız. Bilgisayar başında başınız ağrıyana kadar sayfaları açıp kapatırsınız. Sosyal paylaşırsınız, sıkılırsınız.

Geçenlerde bir gazetenin insan kaynakları ek’in de bir yazı okudum. Yazı kısaca çalışanların eğer o gün işe fiziksel olarak gelmelerinin bir anlamı olmayacaksa, çalışanlarını işe getirmeyen şirketlerin yavaş yavaş çoğaldığından bahsediyordu. Bu bana çok mantıklı geldi. İşin püf noktasının sadece çalışanlarını, bilgi birikimleri yeterli ve bu durumu kötüye kullanmayacaklardan seçmelerinin yeterli olacağını düşünüyorum.

Bu durumun işveren içinde, çalışan içinde, hatta toplum içinde olumlu sonuçları mutlaka olacaktır. Basitçe düşünüldüğünde, bir çalışanın sabah kendine ayıracağı daha fazla zamanı olacak. Yola çıkıp trafiği çekmek gibi bir derdi olmayacak, bunun için para ve enerji harcamayacak. Belki trafikte geçireceği zamanı spor yaparak geçirecek, sağlığı o şirkette çalıştığı için eskisinden daha iyi olacak. O gün işe gitmediği için toplu taşımadan bir kişi eksilecek, yada benzin parası cebinde kalacak. Trafik belki biraz daha azalacak. Ofisinde bilgisayar ve klima açılmayacak, kahve, çay v.s. içilmeyecek. Bütün bunlar şirketin hanesine aslında tasarruf olarak yansıyacak.

Ofiste kıçınızın şeklini almış sandalyenizde boş boş oturmak yerine, belki kendinize yada sevdiklerinize ayıracağınız güzel bir gün geçireceksiniz.

Teknoloji çağında bütün iletişim işlerini telefon, mail v.s. yollarla çözen birinin, tüm çalışmalarını evinden de yapabileceği, hatta sadece akıllı telefonu ile her yerden yapabileceği gerçeğini ortaya koyar. Ben böyle bir uygulama ile çalışanların şirketlerine kendi isteklerinle geleceklerini ve ofiste daha mutlu çalışacaklarını, daha üretken olacaklarını ve iş veriminin artacağını düşünüyorum.

Yeter ki şirketler bu durumu kötüye kullanacak personel seçmesinler.

Karışık Kaset

Eskiden albüm dinlerdim saatlerce, şimdi 1 şarkıya tahammül edemiyorum. Teknoloji beni sabırsız ve tatminsiz yaptı. Şarkılar bitmeden diğerine geçiyorum çoğu zaman. En son ne zaman bir albümü baştan sona dinledim hatırlamıyorum. O kadar uzak ki… Dün gece arabada dinlerim diye binlerce mp3’ün içinden seçerek oluşturduğum cd içindeki şarkılar sabah bana o kadar uzak geldi ki.

Oysa ne güzeldi eskiden. Kasetlerimiz vardı, zırt pırt değiştiremezdik, diğer şarkıya geçeceğimize şarkının bitmesini beklerdik. Karışık kasetlerimiz vardı, teybimizin record tuşu vardı, kırmızı renkli, dünyanın en güzel teknolojisiydi o tuş. Şarkıları en ince detayına kadar ezberledik. Bıkmadan usanmadan dinlerdik aynı şarkıları durmadan. Sevdiğimiz grup yada şarkıcıların albümlerinin çıkacağı günü heyecanla beklerdik. Şimdi albümler daha piyasaya çıkmadan internetten dinliyoruz.

Teknoloji hayatımızı kolaylaştırdığı kadar bizi tembel ve doyumsuz yapıyor. dengeyi sağlamamız gerek...

Serenad

Zülfü Livaneli’nin Serenad adlı kitabını yeni bitirdim. Konu harika, üstadın yazarlığını sorgulamak, eleştirmek haddime değil. Sadece kitabın hoşlanmadığım bir yönünü belirtmek istiyorum.

Roman içerisinde müthiş bir ana konu ve bu ana konunun içine yerleştirilmiş diğer konular var. 2. Dünya Savaşı, Naziler, Yahudi soykırımı, Türkiye’ye gelen Alman bilim adamları, Struma gemisi, Kırım Türkleri, Mavi Alay, Ermeniler gibi tarihi konuların yanı sıra, internet gençliği, 2001 krizi, kadınlar, gazetecilik, erkekler ve aile ilişkileri gibi çok önemli konulara da yer veriliyor. Beni rahatsız edende aslında bu. Romandan çıkartsanız çok da bir şey kaybetmeyeceğiniz uzun anlatımlar ve ana konu ile ilgisi olmayan, karakterlere de bir nitelik kazandırmayan diğer konular. Kitaptaki karakterle ve konularla alakalı bitmek bilmeyen tasvirler. Ben yapmadım ama iddia ediyorum, “o sırada şunu düşündüm” olarak başlayan cümleleri, sayfaları okumadığınızda aslında romandan pek de bir şey kaçırmazsınız. Roman ile alakası olmayan birçok konu ana karakterin genel kültürünü ortaya koyma amacı ile uzun uzun anlatılmış.

Bununla beraber kitabı okurken bir film izler gibisiniz. Mutlaka bu kitap iyi bir prodüksiyon ile iyi bir ekibin elinden sinemaya aktarılmalıdır.

Benim ilgimi çeken ve takdir ettiğim bir diğer tarafında romanın bir bayanın iç dünyasını çok iyi anlatmasıdır. Bunda ilginç olan şudur ki, yazar bir erkektir ve bir kadının gözü ile kadın erkek ilişkilerini, ruh halini, iç dünyasında yaşadığı gel-git’leri ve cinselliği anlatışıdır, çok da başarılıdır.

Ben kitabı genel olarak beğendim, ama birçoklarının yaptığı gibi yazarın en iyi kitabı olarak kesinlikle görmüyorum. Zülfü Livaneli’nin çok daha etkilendiğim romanları olmuştu.

Satıcının Ölümü

Geçtiğimiz Cuma İzmir Devlet Tiyatrosu tarafından sahnelenen Satıcının Ölümü adlı oyununa gittik ve ayakta alkışlanacak bir oyun seyrettik. Muhteşem oyunculuklar, adeta karakterle bütünleşmiş ve daha iyisi olamaz diyebileceğiniz üç performans. Willy Loman’ı oynayan İbrahim Raci Öksüz, Linda Loman’ı oynayan Neşe Arat ve Biff Loman’ı oynayan Ozan Yıldırım… Satıcının Ölümü kusursuz oyunculuklarla güçlenen, mutlaka görülmesi gerek çok iyi bir dram.

Oyun, Amerika’da kapitalist düzen içerisinde, başarısızsanız yaşama şansınızın olmamasını, geçinmenizin imkansız hale gelmesini, bu durumun insanların iç dünyalarını nasıl kararttığını, endişelerini ve hayalleriniz küçük olsa bile bunu gerçekleştirme fırsatı verilmemesini çok iyi bir kurgu ile anlatıyor. Tüketim çılgınlığı ve kapitalizm, her zaman daha fazla paraya ihtiyaç olması, daha fazla paranın her zaman daha fazla paraya gereksinim duyması, aslında daha mütevazi bir hayat yaşamak istesek bile düzenin bizi içine çekmesi ve buna izin vermemesi. Hepsi, yılları yollarda kumaş satma çabası içinde geçmiş bir satıcının yaşadığı trajedi ile anlatılıyor.



Oyun, orijinal adı death of salesman olan bir Arthur Miller dramı. Miller bu oyunla birçok ödül almış ve trajedinin de tiyatroda var olabileceğini kanıtlamış. Oyunun 1951 yılında Laslo Benedek yönetiminde 1985 yılında ise Volker Schlöndorff yönetimi ve Dustin Hoffman’ın oyunculuğu ile iki sinema filmi de çekilmiş. İzlemediğim bu filmleri de mutlaka edinip izlemeyi umuyorum.

Bugünlerde İzmir de iseniz bir akşam kendinize mutlaka 2 saat ayırıp bu oyunu görmelisiniz..

Max Peyne Behzat Ç. Bağlantısı

Üniversite yıllarında oynadığım ve büyük zevk aldığım bir oyun vardı. Max Payne. Bu oyunu özellikle kurşunun gidişini çıplak gözle görebilecek kadar yavaşlatması ile müthiş zevk alarak oynamıştım. Oyunun başkahramanı Max Payne New York polis teşkilatında bir polis memuru. Bir gün işten eve geldiğinde eşi ve çocuğunu evde öldürülmüş olarak bulur, oyun başlar ve hep beraber katilleri aramaya başlarız. Oyunu iyi oynayanlar katilleri daha çabuk öğrenir, benim gibi oyun yeteneksizleri ise daha geç. Oyun aslında her başarılı senaryoya sahip oyun gibi sadece oyun olarak kalmadı ve filmi de çekildi. Bence iyi bir oyun uyarlamasıydı fakat kesinlikle oyunda ki tadı vermedi.

Bugünlerde bu oyunu tekrar hatırlamamın nedeni ise Behzat Ç.. Oyun sırasında Max Payne’in gördüğü halüsinasyonlar ve rüyaları Behzat Ç.’de de görmek bana bu oyunu hatırlattı. Söz konusu iki karakterde, en yakınlarındaki sevdiklerini kaybediyorlar. Bu kaybediş öldürülerek oluyor, polis memurlarımızda derin yaralar açıyor ve her ikisi de katilleri aramaya hayatlarını adıyorlar, legal olmayan yollara başvuruyorlar. Bununla beraber; bir sürü pis işleri de bağlantılı olarak ortaya çıkarıyorlar, birilerini huzursuz ediyorlar. Konular ve yaşananlar hatta polis memurların karakterleri birbirlerine oldukça yakınlık gösteriyor.

Dün akşam seyrettiğim Behzat Ç.’nin sinema filminde ise Max Payne’de de görülen halüsinasyon ve rüyalar zirve yapmış durumda ve Behzat’ın içinde bulunduğu psikolojik durumu mükemmel ortaya koyuyor.



Behzat Ç’nin sinema filmini oldukça başarılı bulduğumu söylemeliyim. Sevdiğiniz dizilerin film uyarlamalarında yaşanan sıkıntılardan uzak kalınmış, hatta daha etkileyici olmuş. Bunda tabi ki diziyi sinema filmi olarak da olsa ilk defa sansürsüz, bip’siz seyretmenin verdiği keyif önemli (keşke dizi için de bu seçeneğimiz olsa) yer tutuyor. Film üstüne basarak söylemek istiyorum ki oldukça komik. Film sırasında kahkahalar atacağınızı garanti edebilirim. Bu durum ise aslında polisiye gerilim diyebileceğimiz tarzda ki bir film için iddialı bir durum.


Çok uzun zamandır yazmıyorum, nedenini kendimde bilmiyorum ki buraya yazayım. Sadece yeniden yazmak istiyorum. İzlediklerim… gördüklerim… aklıma takılanlar… okuduklarım… Umarım açılırım  ve daha çok yazarım…