UNUTACAZ

Hangi insanoğlu bu kadar acımasız olabilir. Bunu yapan, bunu yaptıran, ben bu satırları yazarken ekran başında kahkahalar atarak görüntüleri izliyor ve bundan zevk alıyor olabilir mi? Nasıl bir beyin bu kadar karanlık olabilir? Böyle bir şeyi yapmak neyi amaçlar? Bundan bir insanoğlu nasıl mutluluk duyar?
Ya bizler… yani “iyiler?”. Bu yaşanan terör saldırısının, yarından sonra haberlerde ki sırası gittikçe arkalara düşecek. 1 hafta sonrada adı anılmaz olacak.
Unutulacak. Unutacağız.
O bir hafta içinde herkes birlik olacak, birleşme çağrıları yapılacak ( şimdi kavganın sırası değil, birleşmenin sırası denilecek ), suçlular aranacak, suçu PKK mı, El-kaide mi üstlenecek diye bekleyecek birileri, herhangi bir örgüt üstlenecek, suçlu bulunacak ve rahatlayacaklar, George Bush o sırada eline verilen kınama mesajını imzalayacak ve kendi terörünü kınayacak…
Ve bakın göreceksiniz “ilk patlamadan sonra geçen en az 8 dakika boyunca, çevresinde bir sürü hastane ve karakol olan bir yere neden ambulans ve polis gitmez, önlemler alınmaz?” sorusunu bana ve sizlere unutturacaklar.
Kalbim sıkışıyor, içim yanıyor. Orada benim yada bir yakınımın olabileceği düşüncesi içimi parçalıyor. Orada ölenler belki de yaralılara yardıma koşan insanlardı.
Bugün gülmek ağrıma gidiyor…