O çocuk büyüdükçe, kişiliğine, antrenörleri Mori Marcel, Murat Polat, Yücel Platin, Fazıl Keseratar, Gürkan Zeroğlu şekil verdi. Onlar farkında olmasa da ağızlarından çıkan her kelimeyi hafızasına kazımaya çalıştı, model aldı. Parkenin mazot kokusunu çok sevdi, Raşit Ağabey'in kaşarlı tostları ile beslendi, büyüdü. Büyüdükçe ise önemli bir spor kültürünün parçası olduğunu hissetti. Dostluğu, fedakârlığı, takım çalışmasını, centilmenliği ve en önemlisi saygının ne demek olduğunu öğrendi, uyguladı, uyguluyor.
Yukarıda yazan gerçekler, sadece benim için, İ.T.Ü. Spor Kulübü'nün hayatımda ki öneminin kısa bir özetidir.
İyi bir spor kulübü olmak, sadece şampiyonluklar elde etmek için çalışmak ve çok para harcamak olmamalı. Basketbolcu olamasalarda, orada iyi bir insan olmayı öğrenmeli çocuklar. Benim bildiğim İ.T.Ü. bu işi en iyi yapan spor kulüplerinden biriydi. Ne zaman ki basketbol, basketbol sevgisi ile değil, ticari zihniyetle yönetilmeye başlandı, işte o gün İ.T.Ü. ve benzer basketbol ekolleri için kötüye gidiş başladı. Parası olmayanla olanlar arasındaki fark belirleyici olmaya başladı. Darüşşafaka, Karşıyaka, İ.T.Ü. gibi basketbol ekollerinin "para" ile aralarında oluşan farkı oyuncu yetiştirerek ya da sponsor bularak kapatmaları gerekirdi, öyle de yapmaya çalıştılar. Ama İ.T.Ü.'de hep ters giden bir şeyler oldu.
Defalarca büyük saygıyla izlediğimiz girişimler olsa da maalesef eski parlak günlere bir türlü dönemedi İ.T.Ü.
Her şeye rağmen, İ.T.Ü efsaneleri ile hala basketbol camiasının sembollerindendir. Umarım bir gün tekrar hak ettiği yerlere gelir ve bizleri gururlandırır.
Son söz: Bombalasi bombalasi bom bom bom. Teknik! Teknik! zıp zıp zıp...
